τρισβδέλυκτος

-ον, Α

πάρα πολύ σιχαμερός, αποτρόπαιος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < επιτατ. τρισ- / τρι-* + βδελυκτός «βρομερός, σιχαμερός» (< βδελύσσω)].